Maine Coon to największy przedstawiciel domowych kotów. Jest eleganckim, dużym, muskularnym kotem, o wydłużonej sylwetce. Pełny rozwój fizyczny osiąga w wieku 3-4 lat, kocury są zdecydowanie większe od kotek; waży od 4 do 10 kg (bywa że więcej).
Po raz pierwszy Maine Coon'a pokazano na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. Rasę oficjalnie uznano w USA w 1976 r., a w Europie w 1983 r. Jej nazwa nawiązuje do amerykańskiego stanu Maine, gdzie po raz pierwszy zainteresowano się hodowlą tych kotów. "Coon" pochodzi natomiast od "raccoon" - słowa oznaczającego szopa-pracza; pierwsze koty miały bowiem podobne umaszczenie i równie puszyste ogony.
Historia tej rasy nie jest dokładnie znana, wiadomo jedynie, że powstała bez ingerencji człowieka. O jej pochodzeniu krąży wiele mitów. Długo sądzono nawet, że Maine Coon jest wynikiem skrzyżowania domowego kota z szopem-praczem; teoria ta została jednak szybko obalona przez genetyków. Najbardziej znana jest historia o Marii Antoninie. Królowa planując ucieczkę do Ameryki w czasie Rewolucji Francuskiej, wysłała tam najpierw swoje angory, które łącząc się z miejscową populacją zapoczątkowały ponoć tę rasę. Przytaczana jest również opowieść o Leifie Ericssonie, który miał odkryć Amerykę na setki lat przed Kolumbem. W wyprawie towarzyszyły mu podobno norweskie koty leśne, z których jeden zawieruszył się po zejściu na ląd. Są to jednak tylko legendy. Najbardziej prawdopodobne wydają się hipotezy, że przodkami Maine Coon'ów były długowłose koty z Europy lub Azji, które w XVIII w. dotarły na statkach handlowych do Ameryki albo koty angorskie przywiezione kilkaset lat wcześniej przez marynarzy z Nowej Anglii. Z czasem ich dziko żyjący potomkowie zyskali sławę doskonałych łowców gryzoni. Stali się cenionymi mieszkańcami farm i pasażerami statków handlowych.
Maine Coon ma zrównoważony, przyjazny charakter i wesołą naturę. Jest bardzo towarzyski, lubi być w centrum zainteresowania i szybko nawiązuje kontakty. Nie przywiązuje się do miejsca, ale do człowieka, dlatego łatwo adaptuje się do nowych warunków i czuje się dobrze wszędzie tam, gdzie jest jego opiekun. Towarzyszy swojemu panu we wszystkich codziennych czynnościach i najchętniej chodziłby z nim do pracy. Jest wesoły, tolerancyjny i wyrozumiały - sprawdzi się jako przyjaciel dla nieco starszych dzieci. Maine Coon jest inteligentny, można nauczyć go wielu sztuczek, potrafi też z uporem domagać się ulubionej zabawy. Lubi być w centrum zainteresowania, wizyty gości są dla niego doskonałą okazją do otrzymania dodatkowej porcji pieszczot. Dobrze czuje się w grupie kotów i przestrzega ustalonej hierarchii. Zaakceptuje także psa. Przystosuje się do stałego przebywania w mieszkaniu, ale chętnie skorzysta z zabezpieczonego siatką balkonu, łatwo nauczyć go też chodzenia na smyczy. Lubi się wspinać, dlatego przyda się specjalny słupek z podestami. Jest cichym kotem, a wydawane przez niego - charakterystyczne dla rasy - dźwięki przypominają świergolenie.
Źródło: www.koty.pl; Katalog ras Maine coon; Artykuły "Ryś a kot".